Er was eens een klein zwart Pietje. Die mocht voor het eerst met Sinterklaas mee om cadeautjes naar de kinderen te brengen. Hij had een prachtig pietepakje aan en een splinternieuwe zak met snoepjes op zijn rug.
Pietje was dolblij. Hij dacht: "Nu ga ik alle kinderen aan het lachen maken. Ik ga kopje duikelen en op mijn handen staan en een heleboel snoepjes strooien. Net zoals de grote Pieten altijd doen.
Trots stapte hij met Sinterklaas van de stoomboot af. En hij wou meteen een kunstje gaan vertonen. Piet haalde diep adem, zwaaide zijn armen naar voren en toen... floepte de hele zak uit zijn handen. Alle snoepjes vlogen rond. Zo maar, zonder dat hij echt gestrooid had...
Arm Pietje. Hij schaamde zich vreselijk. Hij wist niet hoe snel hij weg moest kruipen. Hij was ineens verdwenen. Nergens meer te zien. De kinderen merkten daar niets van, die hadden het veel te druk met snoepjes zoeken. Maar Sinterklaas werd ongerust.
Waar hij ook keek, Piet zag hij nergens. Zou die kleine Piet nu al verdwaald zijn?
Plotseling voelde Sinterklaas iets kriebelen aan zijn voeten. Net of er een muisje onder zijn lange rok gekropen was. Sint bukte zich en tilde een klein stukje van zijn prachtige paarse rok op en wat zag hij daar staan?
De zak van Piet, die zachtjes heen en weer wiebelde. Toen begreep Sint alles...
De kinderen hadden intussen alle snoepjes opgegeten en zagen toen ook dat Piet verdwenen was. Ze begonnen allemaal door elkaar te roepen: "Piet! Piet! Waar zit je?" "Piet! Piet! Heb je je weggetoverd?" "Piet! Piet! Toverpiet!"
Toen Pietje dat hoorde, werd hij weer helemaal blij. Toverpiet, ja natuurlijk, dat was hij. Een knappe Toverpiet! Hij maakte het koordje van de zak los
en kwam met een grote sprong tevoorschijn.
Alle kinderen klapten in hun handen. Sinterklaas zei: "Jij bent de knapste Toverpiet!" En hij gaf hem een knipoogje.
Dank je wel, beste Knutselpiet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten